Η άποψή μου για την πλατεία

παρακολουθώντας κάποιος τους προβληματισμούς κάθε πλατείας στην ελλάδα, θα δει οτι είναι κοινοί. Κοινά τα προβλήματα, κοινοί οι φόβοι, κοινά τα λάθη, κοινές οι υπερβάσεις. Αυτή η ομοιότητα μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα

α) μας έχει καπελώσει όλους ο ίδιος πολιτικός φορέας

β) Η πλατεία ήρθε για να εκφράσει μια πραγματική ανάγκη της κοινωνίας μας και για αυτό είτε στα Χανιά είτε στην ικαρία είτε οπουδήποτε σε ελλάδα και ευρώπη, κάνει τα ίδια μικρά ή μεγάλα βήματα.

Η δεύτερη άποψη εκτός από πιο επιθυμητή είναι και η πιο ρεαλιστική. Κατανοώντας οτι εκφράζουμε μια νέα ανάγκη που δημιουργήθηκε, πρέπει να βρούμε και έναν τρόπο να την επικοινωνήσουμε, να την μοιραστούμε, να δούμε ακόμη και τη χρησιμότητά της. Καλές οι θεωρίες και απαραίτητες, καλές οι δράσεις και απαραίτητες, αλλά το σημαντικότερο είναι η συνύπαρξή τους. Κινήσεις όπως η τράπεζα χρόνου ή η ίδια η λειτουργεία της συνέλευσης εμπεριέχουν και τα δύο, και θεωρία και πράξη. Θεωρία και πράξη δεν παράγονται από ομοφωνίες, αλλά από συγκρούσεις ιδεολογικές ή ακόμα και από πρωτοβουλίες ατόμων και ομάδων που δοκιμάζουν τις απόψεις τους στη συνέλευση και κερδίζουν ή χάνουν. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις είναι οι ίδιες σε κάθε πλατεία και άρα αληθινές-πραγματικές-με αιτία συγκεκριμένη. Γι αυτό δεν πρέπει να τις φοβόμαστε...... Οι κυβερνώντες μας θεωρούν βλάκες και γι αυτό νιώθουν όχι απλά την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να μας κοροιδεύουν, να μας ελέγχουν, να μας καταστέλουν. Εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, στις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Κάποιοι ψάχνουν το ποιοι άνθρωποι χωράνε στην τέλεια κοινωνία. Εμείς πρέπει να ψάχνουμε ποια κοινωνία τους χωράει όλους. Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της πλατείας. Για αυτό το λόγο οι λέξεις αλληλεγγύη και συντροφικότητα έχουν μεγάλη σημασία.

Η κοινωνία που ζούμε μας μετέτρεψε από σκλάβους σε κολίγους, από κολίγους σε πολίτες, από πολίτες σε καταναλωτές, και από καταναλωτές σε ατομικότητες. Η ατομικότητα ακόμα και στην πολιτική χρησιμοποιεί τις καταναλωτικές του συνήθειες. Αηδιαστικότερο παράδειγμα το ρουσφέτι. Αλλά αν δει κανείς τις τελευταίες προεκλογικές μάχες θα δει δεν είναι μόνο το ρουσφέτι.Ο Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές με το επίδομα στους τρίτεκνους και ο παπανδρέου με το λεφτά υπάρχουν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Παλιότερα ασχολούμασταν πράγματι με κάποια "πιο πολιτικά θέματα" όπως η εξωτερική πολιτική, το κράτος πρόνοιας, η ταξικότητα της κοινωνίας κλπ. Τρανταχτό παράδειγμα η διαμάχη στις ΗΠΑ για το δημόσιο σύστημα υγείας. Κάποιοι υποστηρίζουν (και είναι πολλοί) οτι δεν θέλουν οι φόροι τους να σκορπιστούν σε άλλους. Εγώ πληρώνω φόρους, εγώ θέλω παροχές, είμαι πελάτης-πολίτης. Όχι νοσοκομεία για αυτούς που δεν παράγουν και δεν πληρώνουν φόρους. Διαβάστε τη διακύρηξη του ΠΑΣΟΚ και το τελευταίο του προεκλογικό πρόγραμμα και θα καταλάβετε τι εννοώ......... Τώρα πλέον δεν ασχολούνται με τους πολίτες αλλά με τα target group των αναποφάσιστων. Γι αυτό και οι πολλοί αναποφάσιστοι στα galop δε μου λένε κάτι.

Η κρίση αυτή μας πέτυχε όλους (λίγο πολύ) ατομικότητες. Μαζεύτηκαμε λοιπόν οι ατομικότητες στην πλατεία μην έχοντας που αλλού να πάμε. Περιμέναμε κάποιος να μας καθοδηγήσει, να μας πει οτι θα φτιαχτεί μια επιτροπή που θα καταφέρει να δώσει 3% αύξηση σε όλους. Όταν αντιληφθήκαμε οτι πρέπει να συμβάλουμε σε κόπο και χρόνο, χωρίς να μας εγγυάται κανείς οτι θα έχουμε αποτέλεσμα, και το κυριότερο: χωρίς να μας εγγυάται κανείς οτι το αποτέλεσμα θα βοηθήσει εμάς και μόνο εμάς,.... αποτραβηχτήκαμε αφού ψελίσαμε συνθήματα περι πραγματικής ή άμεσης δημοκρατίας, αφού μιλήσαμε για όλα αυτά που γράφω παραπάνω.

Κάποιες ατομικότητες μείναμε στις συνελεύσεις. Στόχος μας είναι την αλήθεια που ζούμε κάθε βράδυ στις πλατείες της ευρώπης (με τα προβλήματά της αυτή η αλήθεια), να τη μοιραστούμε με όλους. Στόχος μας να φτιάξουμε εκείνους τους μηχανισμούς που θα μετατρέψουν τις ατομικότητες πάλι σε πολίτες με αλληλεγγύη και ισότητα. Πρέπει να δοκιμάσουμε αυτούς τους μηχανισμούς πρώτα στους εαυτούς μας. Να δούμε αν λειτουργούν. Όχι απλά γιατί γουστάρουμε, αλλά γιατί πρέπει.

Εμείς που επιμένουμε να συγκεντρωνόμαστε (και δεν είμαστε λίγοι) καταφέραμε να βάλουμε και λίγο τη συλλογικότητα στη λογική μας, αλλά θέλουμε δρόμο ακόμη. Όσο συνεχίζουμε τόσο πείθεται ο κόσμος αρχικά για την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης άσχετο αν δεν βρίσκεται κοντά μας. Είναι εκεί έξω και παρακολουθεί. Ακούει 1 από εμάς και 100 από τα ΜΜΕ και όμως τα ζυγίζει ίσα,,,,, δείχνωντας οτι είμαστε 100 φορές πιο σημαντικοί από μια βαρυσήμαντη δήλωση ενός υπουργού ή ενός πληρωμένου κονδυλοφόρου. Μας ακούει όχι γιατί είμαστε τίποτα σπουδαίοι. Δεν επιλέξαμε εμείς τον δρόμο μας. Οι καιροί μας επέλεξαν. Μας ακούει με αγωνία γιατί ακριβώς εκφράζουμε την νέα κοινωνική ανάγκη, την νέα πραγματικότητα.Την εκφράζουμε γιατί μας χτύπησε την πόρτα και δεν μπορέσαμε να κλείσουμε τα αυτιά μας. Η πολυσυλεκτικότητά μας δείχνει ακριβώς οτι είμαστε η μικρογραφία της κοινωνίας. Δεν είμαστε όλοι άνεργοι.... κάποιοι άνεργοι βρίσκονται στις συνελεύσεις μας. Δεν είμαστε όλοι συμβασιούχοι, κάποιοι συμβασιούχοι βρίσκονται στις συνελεύσεις μας. Δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται στις συνελεύσεις μας. Δεν είμαστε όλοι ,,, δεν είμαστε όλοι,, Αλλά είμαστε λίγοι από όλους με στόχο να γίνουμε όλοι. Το αν θα τα καταφέρουμε εξαρτάται από 2 πράγματα.

α) από το αν η αναγκαιότητα για συλλογική δράση παραμείνει να μας χτυπάει την πόρτα κάθε μέρα σε κάθε γειτονιά (μάλλον θα μείνει, πάντα ήταν εκεί)

β) από τη δική μας προσωπική δουλειά ωστε ο χτύπος της πόρτας να την γκρεμίσει, να μπει σε κάθε σπίτι η ανάγκη για συλλογική δράση και συλλογική σκέψη.

Ας αφαιθούμε στην αναγκαιότητα των καιρών και ας αφήσουμε κάθε "σωσίβιο" του παρελθόντος. Σωσίβιο το ονομάζω γιατί έτσι μοιάζει κάθε τι που μας κρατά προσκολλημένους στο ασφαλές "ψυχολογικά" παρελθόν. Δεν είναι σωσίβιο όμως, είναι βαρίδι που ΄μας τραβά πίσω. Είναι η τελευταία μας άμυνα πριν χαθούμε στο άγνωστο. Ας αφαιθούμε στην γοητεία του άγνωστου. Με λίγα λόγια ας σταματήσουμε να μιλάμε και να διαφωνούμε γι αυτά που ήδη ξέρουμε. Ας μιλήσουμε και ας διαφωνήσουμε γι αυτά που θέλουμε να μάθουμε.

Μπορεί να μας πιάνει στενοχώρια και ανυπομονησία, αλλά έχουμε ήδη καταφέρει πολλά. Έχουμε βάλει στη συζήτηση την άμεση δημοκρατία. Έχουμε ήδη κάνει τους αντιπάλους της Δημοκρατίας να ενωθούν μεταξύ τους. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Ντόρα ενώνουν τη φωνή τους φανερά γιατί μόνο έτσι μπορούν να μας αντιμετωπίσουν. Ετοιμάζονται χρόνια τώρα με τρομονόμους και άρση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ετοιμάζονται γιατί πρώτοι αυτοί αντιλήφθηκαν αυτό που εμείς ακόμα αρνούμαστε να αντιληφθούμε. Την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης. Την αλλαγή της κοινωνίας μας. Όλες οι μάχες ανοιχτές και όλα τα μέτωπα ανοιχτά.

Μια προσπάθεια διαλόγου για το τι είναι πλατεία για τον κάθε ένα.

ΥΓ: το εμείς άλλοτε έχει τη σημασία του εμείς στην πλατεία και άλλοτε τη σημασία του εμείς η κοινωνία. Άλλη λέξη εκτός από το εμείς δεν πρέπει να υπάρχει στο λεξιλόγιό μας.

Βέβαια εύκολα κανείς μπορεί να γράφει αερολογίες σαν τις παραπάνω και γι αυτό για να μην κοροιδεψω κανέναν με τα λόγια βάζω και τα παρακάτω.

1) ακομμάτιστη πλατεία (ευθύνη όλων μας) αλλά χωρίς να βλέπουμε φαντάσματα και χωρίς να προτιμούμε να μην κάνουμε τίποτα προκειμένου να κλείσουμε το 2% πιθανότητα να πέσουμε θύματα καπελώματος.

2) Συζήτηση και ξανά συζήτηση και δώστου συζήτηση και πράξη και λάθος και διόρθωση και πείραμα πάλι συζήτηση κλπ κλπ

3) Συντροφικότητα (που σημαίνει να μην παρεξηγούμαστε από κατηγορίες συντρόφων. Να κατανοούμε και να ψάχνουμε το λόγο της διαφωνίας χωρίς φανατισμούς και χωρίς να θιγόμαστε προσωπικά)

4) Αλληλεγγύη (που σημαίνει οτι είμαστε δίπλα σε όποιον σύντροφο έχει ανάγκη από ψυχολογική, υλική μέχρι το οτιδήποτε)

5) συλλογικότητα (που σημαίνει να νιώθουμε όλοι πλατεία και να νιώθουμε οτι πλατεία είναι όλοι όχι μόνο οι μισοί,,,, δεν υπάρχουν άλλοι μόνο εμείς. Οι Άλλοι είναι μόνο οι έχοντες την εξουσία, όποια εξουσία)

6) Ενίσχυση των θεμάτων της πλατείας (τράπεζα χρόνου και λοιπές πρωτοβουλίες μιας και είναι αυθεντικές και ψαχουλεύουν το νέο, κι ας μην έχω πειστεί ακόμη για κάθε μια από αυτές τις πρωτοβουλίες έτσι όπως έχουν προταθεί, αλλά μπορώ να φανταστώ που μπορεί να μας οδηγήσει η εφαρμογή τους με βάση και το 2)

7) να μην ξεχάσουμε οτι δεν είμαστε κάτι το ιδιαίτερο και το σπουδαίο σαν άτομα. Η δύναμή μας είναι οτι είμαστε κάμποσοι και παντού και η ακόμη μεγαλύτερη μας δύναμη οτι θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι και για πάντα.

8) Να μην συμπεριφερόμαστε σαν ένα νέο κόμμα αλλά σαν κίνημα που στόχο έχει να επικοινωνήσει και να τραγουδήσει την ενότητα। Δεν καπελωνόμαστε δεν καπελώνουμε. Απλά προτείνουμε την ενότητα σε όλους όσους αποτελούν το «εμείς» (εργαζόμενους-ανέργους-μετανάστες-φοιτητές κλπ κλπ μικρογραφία του εμείς είμαστε και εμείς σαν κίνημα) Προτείνουμε και λίγο από τη νέα κοινωνία αλληλεγγύης που ονειρευόμαστε (συνελεύσεις-συσύτιο-τράπεζα χρόνου-δωρεάν μαθήματα κλπ) Δημιουργούμε και άλλο λίγο από το νέο κόσμο που ονειρευόμαστε και προτείνουμε πάλι....... Αντιμνημονιακό αγώνα κάνουμε απλά προωθώντας την ενότητα και με λόγια και έμπρακτα και το χτίσιμο του νέου κόσμου το πετυχαίνουμε σιγά σιγά προχωρώντας μία μία τις ωραίες ιδέες που βγαίνουν στην φόρα και προτείνοντάς τις σε όλους.

diam