πρακτικά συνέλευσης 3/9/2011

Πρακτικά
Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

1. Κατεβήκαμε από τον Μάιο στις πλατείες με σύνθημα να αρθούν τα μέτρα. Είχαμε θετικές στιγμές και αρνητικές. Θετικό το γεγονός ότι κόντεψε να πέσει η κυβέρνηση, την περίοδο που έγινε ο ανασχηματισμός. Αρνητικό όμως το γεγονός ότι πέρασε το μεσοπρόθεσμο। Τώρα πρέπει να βάλουμε πάλι τα κεφάλια μας κάτω να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατεύσουμε τη ζωή μας. Εδώ πρέπει να ξεπεράσουμε κάποια αρνητικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου. Πρέπει να οργανωθούμε ώστε να μην εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο, να γίνει ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, να ξεπεράσουμε την ιδέα ότι η κοινωνία μας είναι ενιαία απέναντι στο ΔΝΤ, υπάρχει ταξικό ζήτημα, αντικειμενικά υπάρχουν άνθρωποι που τους συμφέρει αυτό το σύστημα, που τους συμφέρει ν’ αλλάξουν την παιδεία. Πρέπει να μπει το ζήτημα της απαλλοτρίωσης των περιουσιών των τραπεζών και των κερδοσκόπων που πλούτισαν. Είναι φανερό ότι το σύστημα στο οποίο ζούσαμε μέχρι τώρα δεν καλύπτει τις ανάγκες μας. Συνεπώς υπάρχει ανάγκη συνολικής ανατροπής των πραγμάτων. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει άμεσα πρέπει να ξεκινήσουμε με μοναδικό σκοπό να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας. Προτάσεις: Πρέπει να συσταθεί συντονιστική επιτροπή που θα καλύπτει τις ανάγκες της πλατείας. Να γίνονται οι συνελεύσεις. Στη Δ.Ε.Θ. να δούμε τι θα γίνει. Πρέπει ν’ αποκτήσει μια καθημερινότητα η πλατεία και να εκφραστεί κόσμος που δεν μίλησε ως σήμερα. Άμεση δημοκρατία στα έργα και όχι στα λόγια.

2। Από το 98 βλέπω μόνο καταστροφή και το σύστημα να χαϊδεύει τους παραλογισμούς, τη βία και την καταστροφή. Εγώ δεν είμαι εδώ μόνο για το μεσοπρόθεσμο. Εγώ είμαι εδώ για ν’ αλλάξει η ζωή μου. Θέλουμε το αυτονόητο: να ζήσουμε τις ζωές μας.

3। Θεωρώ ότι πρέπει να βάλουμε στόχους με προοπτικές ανατροπής. Να βγει ένα γενικό σύνθημα από τις συνελεύσεις. Να δώσουν απαντήσεις. Αφού διαφωνούμε με το μνημόνιο πρέπει να κάνουμε στάση πληρωμής του χρέους, γεγονός που θα συσπειρώσει πολύ κόσμο. Το Σάββατο στη Δ.Ε.Θ. εμείς που δεν πάμε στη Θεσσαλονίκη, να προπαγανδίσουμε εδώ τα αιτήματά μας, να κάνουμε πορεία και συναυλία με χαρακτηριστικά ανατρεπτικά. Αισιοδοξία, προοπτική ανατροπής και ελευθερία του λαού.

4। Ξεκινάμε έναν καινούργιο αγώνα. Από την εμπειρία μας πρέπει να κρατήσουμε τις συνελεύσεις. Όσοι μπορούν να έρχονται να στηρίζουν την πλατεία σε καθημερινή βάση και κάθε Κυριακή να συσπειρωνόμαστε για τη συνέλευση. Να μην καθορίζονται οι δράσεις από την Αθήνα αλλά αμφίδρομα. Να διαμορφώνουμε ένα αίτημα συγκεκριμένο και να το δημοσιοποιούμε ώστε να παίρνουν θέση και οι άλλες πλατείες. Να βάλουμε επίσης αίτημα ότι σαν πλατεία ζητάμε γενικευμένες απεργίες διαρκείας. Να πιέσουμε τα σωματεία και να δηλώσουμε ότι συμμετέχουμε σε γενικευμένες απεργίες και να φαίνεται η συσπείρωση πανελλαδική.

5। Θέλω να διαφωνήσω. Είναι βασικό να σεβόμαστε τις συλλογικότητες. Να είμαστε προσεκτικοί και να μην απεργούμε με κομματικά κριτήρια. Συντονισμός της πλατείας με το φοιτητικό κίνημα. Να γενικευτεί ο αγώνας που ξεκίνησε στα πανεπιστήμια. Την Τρίτη, θα ήταν καλό μετά τη συνέλευση των φοιτητών και αφού θα έχουν πάρει τις αποφάσεις τους για τη συνέχεια, να γίνει εδώ μία συζήτηση ανοιχτού συντονισμού γι’ αυτό το θέμα.

6। Νομίζω ότι ήταν τρομακτική κατάκτηση αυτό που έγινε στις πλατείες τους τελευταίους μήνες. Έχουμε όμως περάσει σε άλλη φάση. Ο καταιγισμός μέτρων του καθεστώτος της Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ και η εφαρμογή του δόγματος Σοκ και Δέος έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας. Δεν είναι απλώς επιπλέον μέτρα αλλά πρόκειται για ποιοτικές αλλαγές. Για μένα τομή ποιοτική ήταν η ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια από 250 κοινοβουλευτικούς σε μία κοινοβουλευτική χούντα, είναι μέρος μιας απόφασης να επιβάλλουν τα μέτρα με τέτοιο καταιγισμό ώστε να μην μπορούμε να συνέλθουμε. Αυτό δεν λύνεται με καλό κουβεντολόι. Φυσικά και να έχουμε συνέλευση, να διαβουλευόμαστε, να στοχαζόμαστε από κοινού αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, χρειάζονται και πρακτικά πράγματα. Αυτό που μάθαμε στις 15 Μαίου, 28 και 29 Ιουνίου είναι ότι το καθεστώς δεν καταλαβαίνει από λόγια. Μόνο με αλλαγές συσχετισμού δυνάμεων θα το καταλάβουν. Αυτά που διακυβεύονται γίνονται όσο πάει ζήτημα ζωής και θανάτου. Στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις ο κόσμος πεινάει και μεταναστεύει στα χωριά για να λύσει το επισιτιστικό του πρόβλημα και ο χειμώνας θα είναι ακόμα πιο δύσκολος. Αυτά τα προβλήματα λύνονται με δράσεις, με αγώνα, με συσχετισμό δυνάμεων. Δεν μας σέβονται και το απέδειξαν. Πρέπει να τους κάνουμε να μας φοβούνται. Και θα τους κάνουμε να μας φοβούνται αν θέσουμε στόχους, αν οργανωθούμε μετωπικά και αν παλεύουμε οργανωμένα για να προάγουμε αυτούς τους στόχους που γίνονται ολοένα ζητήματα ζωής και θανάτου. Δεν είναι μόνο το επισιτιστικό, μας κόβουν κάθε προοπτική. Όχι μόνο γιατί μας υπόσχονται επόμενα μνημόνια με νέες δανειακές συμβάσεις που θα μας δεσμεύουν για 40 χρόνια, αλλά και επειδή καταστρέφουν την παιδεία: φέτος 12000 παιδιά λιγότερα στα πανεπιστήμια, ήδη κόψανε 50 – 70 % τις χρηματοδοτήσεις στα πανεπιστήμια, και τώρα με το νόμο κάνουν τις σχολές εταιρίες. Δεν θέλουν η επιστήμη να δίνει προοπτική στο μέλλον, θέλουν μια κοινωνία μόνο μεροδούλι – μεροφάι. Για το 50% του πληθυσμού ο αγώνας θα γίνει ο μόνος τρόπος ζωής – αλλιώς θάνατος. Προοπτική μας ο αγώνας μέχρι τέλους – αγώνας παλλαϊκός, αγώνας μετωπικός για ορισμένους κομβικούς στόχους, που ο ένας θα είναι αλληλένδετος με τον άλλο και ο ένας θα οδηγεί λογικά στον άλλο. Είναι υποχρέωσή μας η άρνηση του χρέους. Η στάση πληρωμών σ’ αυτά τα λαμόγια τους πιστωτές μας. Η άρνηση της σκλαβιάς του λαού μας για μερικές γενιές στο χρηματοπιστωτικό διεθνικό και ντόπιο κεφάλαιο. Η άρνηση του χρέους προϋποθέτει δήμευση των τραπεζών κάτω από λαϊκό εργατικό έλεγχο. Σπάσιμο του στενού κορσέ και του ζουρλομανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ κυρίως. Το οποίο Ευρώ λειτουργεί ως ο βασικός μηχανισμός που μεταφέρει τα πλεονάσματα του κέντρου, της Ευρωζώνης σε ελλείμματα και σε δημόσιο χρέος και δανεισμό, άρα σε υποδούλωση, για γενιές ολόκληρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Αυτό συνεπιφέρει το αναγκαίο αίτημα της δήμευσης και να τεθούν κάτω από λαϊκό εργατικό έλεγχο οι κομβικοί τομείς των υποδομών της οικονομίας της χώρας μας. Πάνε να μας κάνουν αυτό που έκαναν στη Βολιβία, στη Βενεζουέλα, στο Περού, στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, πάνε να μας απαγορεύσουν να έχουμε πρόσβασή ακόμα και στο πόσιμο νερό. Δείτε τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη, ξεκινάνε από εκεί, με την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Να μην υπάρχει ίχνος δημόσιου αγαθού για το φτωχό άνθρωπο, δυνατότητα επιβίωσης για το φτωχό άνθρωπο. Πρέπει λοιπόν να δημεύσουμε αυτούς τους στόχους κλειδιά των υποδομών, της ενέργειας, της ύδρευσης, των συγκοινωνιών, των τηλεπικοινωνιών και μέσα από αυτούς τους τομείς να δρομολογήσουμε άλλου είδους ανάπτυξη. Όχι όπως μας απειλούν με αποκλεισμό της χώρας μας σε εθνική περιχαράκωση αλλά με ενοποίηση σε ισότιμη βάση με άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρεμφερή μ’ εμάς προβλήματα, προβλήματα επιβίωσης και κυριαρχίας τα οποία είναι προβλήματα διεθνιστικά. Είναι λοιπόν αγώνας διεθνιστικός. Δεν έχουμε λοιπόν άλλη επιλογή, ή αγώνας αποφασιστικός και μετωπικός για ζωή ή θάνατος. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να μας νικήσουν, αυτοί θα νικηθούν.

7. Θα διαφωνήσω με τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να ζωγραφίσουν την απέναντι πλευρά, τη λέξη χιονοστιβάδα, τη λέξη Χούντα, τα τανκς που έχουμε απέναντί μας, όχι γιατί δεν νομίζω ότι δεν είναι αυτό, αλλά γιατί νομίζω ότι ζωγραφίζουνε με παραποιημένο τρόπο τους συσχετισμούς δύναμης που μπορεί να υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Θεωρώ ότι απέναντί μας δεν έχουμε μια χιονοστιβάδα αλλά μια ξεφτιλισμένη, ανίκανη και αποτυχημένη κυβέρνηση που δεν είναι ικανή να δώσει λύσεις στα προβλήματα που αυτοί έχουν δημιουργήσει και η μόνη λύση που δίνουν είναι η επίθεση απέναντι στα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτό δημιουργεί από την δικιά μας την πλευρά μεγαλύτερη οργή και αποφασιστικότητα. Ας ρίξουμε μια ματιά τι έγινε μέσα στο καλοκαίρι: Στις 21 Ιουλίου πανηγύριζαν οι πανηγυρτζήδες με τη συμφωνία που πετύχανε ότι έσωσαν την Ελλάδα. Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα; Κουρελόχαρτο έγινε αυτή η συμφωνία μέσα σε λίγες μέρες και ψάχνουν να βρουν συμμάχους και εγγυήσεις στη Φιλανδία, την Ολλανδία κλπ. Τι έγινε όμως μέσα στο καλοκαίρι; Η κρίση χειροτέρεψε, με πρωταγωνιστές τις μετοχές των τραπεζών τα χρηματιστήρια κατέρρευσαν και φτάνει η Λαγκάρτ σήμερα να δηλώνει ότι χρειάζονται νέες ενισχύσεις στις τράπεζες και ο Βενιζέλος να είναι έτοιμος να δώσει άλλα 20 δις στις ελληνικές τράπεζες. Πανηγύριζαν για το γάμο της Eurobank και της Alpha bank. Γιατί έγινε αυτός ο γάμος όμως; Δεν είναι δείγμα δύναμης, είναι δείγμα αδυναμίας αυτό του τραπεζικού συστήματος, ήταν ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Αυτοί που το παίζουν σωτήρες εκλιπαρούν το Σεΐχη του Κατάρ, έναν από τους ιδιοκτήτες της Alpha bank για να τους σώσει. Στηρίζονται σε ενέσεις. Το ίδιο ισχύει και σε πολιτικό επίπεδο. Πανηγύριζαν ότι ψηφίσανε το νόμο Διαμαντοπούλου με 280 βουλευτές και πίστευαν ότι η περίφημη συναίνεση θα λειτουργήσει ως οδοστρωτήρας απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και την κοινωνία. Τι εισέπραξαν οι 280 βουλευτές μέσα σε 4 μέρες; 240 καταλήψεις. Ξέρουμε ότι αυτός ο αριθμός δεν έχει συμβεί ποτέ μέσα σε εξεταστική περίοδο. Αυτό δείχνει την ετοιμότητα και την αποφασιστικότητα τεράστιων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σ’ αυτήν την πολιτική. Οι πλατείες έχουν παίξει τεράστιο ρόλο σ’ αυτό το πράγμα και ανεξάρτητα από τον αριθμό που είμαστε εδώ σήμερα ή στο Σύνταγμα πρέπει να ξέρουμε ότι πίσω μας είναι εκατομμύρια. Νομίζω λοιπόν ότι σε μια πρώτη συνέλευση πρέπει να ξεκινάμε όχι με την δύναμη των από πάνω να επιβάλλουν πράγματα αλλά με την αίσθηση της δύναμης της δικιάς μας ια να δημιουργούμε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που ανατρέπουν τους συσχετισμούς αυτή τη στιγμή. Ας μην ξεχνάμε ότι στις ιδιωτικοποιήσεις που αναφέρθηκαν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Σε μία περίοδο που τα χρηματιστήρια πέφτουν είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να επιχειρήσουν ιδιωτικοποιήσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι για να το κάνουν βρίσκουν αντιστάσεις από τους εργαζόμενους. Αναβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση στα νερά της Θεσσαλονίκης. Το ίδιο και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για αργότερα και σ’ αυτό συνέβαλλαν οι αντιστάσεις και από τους εργαζόμενους και από τον λαό της Θεσσαλονίκης. Για να το αναβάλλουμε όμως τελείως πρέπει να γενικευτεί στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ και σε μία σειρά από οργανισμούς, είναι μέτωπο που έχουν να συνδεθούν οι πλατείες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν το ίδιο: Πέμπτη συνεχή μείωση του μισθού τους μέσα σε μία χρονιά, μέτωπο που χρειάζεται να συνδεθούν οι πλατείες. Τα σχολεία, που δείχνουν την ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης, όταν φτάνει ν’ ανοίγουν τα σχολεία και να μην ξέρουν τι τους γίνεται μέσα στις διευθύνσεις, στο υπουργείο, στα σχολεία. Σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς δασκάλους, χωρίς μαθητές. Νομίζω λοιπόν ότι πρώτον πρέπει να επιμείνουμε στα αιτήματα που είχαμε βάλει στο προηγούμενο διάστημα: δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, στάση πληρωμής του χρέους. Πρέπει να διευρυνθεί με το αίτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών χωρίς αποζημίωση στους μετόχους και με εργατικό έλεγχο για να ξεφύγουμε από τους εκβιασμούς. Το ίδιο ισχύει και για την ΟΝΕ: αποδέσμευση είναι η απάντηση. Το πιο σημαντικό όμως αυτή τη στιγμή ως προς το πώς να υλοποιήσουμε τα παραπάνω είναι ν’ αγκαλιάσουμε και οι πλατείες και το εργατικό κίνημα το κίνημα των φοιτητών। Οι καταλήψεις ένα πρέπει να γενικευτούν και δύο να βρουν μια πλατιά συμμαχία μέσα στην κοινωνία. Συμφωνώ με την πρόταση ότι πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες από τα σωματεία στην εκπαίδευση, τους εκπαιδευτικούς και τους συλλόγους γονέων. Το ζήτημα της γενικής απεργίας διαρκείας είναι ένα αίτημα στο οποίο χρειάζεται να επιμείνουμε χωρίς ν’ αγνοούμε τις απεργίες οι οποίες μπορεί να έχουν μια συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο δυνατά σημεία των πλατειών ήταν όταν δεθήκανε με τις 24ωρες και 48ωρες απεργίες των εργατικών σωματείων. Δημιούργησαν μία δυναμική ανατροπής στην οποία πρέπει να επιμείνουμε.

8। Θα ξεκινήσω με κάτι που μου έκανε εντύπωση: Δεν αισθάνομαι ότι έχουμε μια ανίκανη κυβέρνηση, αντιθέτως κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι σ’ αυτό που της έχει ανατεθεί να υπηρετήσει, το υπηρετεί πάρα πολύ καλά. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέρασε ένα τσουνάμι μέτρων με κοινό παρανομαστή να μας κάνουν το βίο αβίωτο, δηλαδή: εκτίναξη της ανεργίας, το κόστος ζωής πολύ υψηλό με στόχευση να καταργηθούν όλα όσα με αγώνες είχαν κατακτήσει οι λαοί; Δωρεάν περίθαλψη, υγεία, ασφάλιση. Στις μέρες μας μάλιστα τα πράγματα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα, αν παρακολουθούμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη και το τι γίνεται από το χώρο της βάσης της Σούδας και πως μακελεύτηκαν λαοί και λαοί όλα αυτά τα χρόνια. Επομένως μια χαρά κάνουν αυτοί τη δουλειά τους. Και πάμε σ’ εμάς εδώ. Γιατί ήρθαμε εδώ; Κακά τα ψέματα, κανείς μας δεν ήρθε εδώ στην πλατεία με ξεκαθαρισμένους τους στόχους, τι γίνεται με το χρέος, τι γίνεται με όλα αυτά που για τον περισσότερο κόσμο είναι και άγνωστες λέξεις. Εκείνο όμως που ο καθένας μας έχει ξεκάθαρο στο κεφάλι του είναι ότι σε μικρό χρονικό διάστημα έχει συμβεί το πάνω – κάτω. Στο ζήτημα της παιδείας έχουν προχωρήσει 2000 συγχωνεύσεις, τα παιδιά θα πάνε σχολείο κι εκείνο που θα ζητηθεί είναι να βάλει ο γονιός το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη. Το πρώτο ζήτημα που τίθεται είναι το βιβλίο. Πάνε στο νοσοκομείο και το πρώτο πράγμα που συναντάς μπροστά σου είναι ότι δεν έχεις περίθαλψη. Αυτά δηλαδή τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι που μας έβγαλαν στους δρόμους και τις πλατείες. Και είμαι αισιόδοξη ότι θα μας ξαναβγάλουν, χιλιάδες γιατί αυτό που βιώνουμε είναι βαρβαρότητα και μπροστά μας ανοίγεται ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Παίζονται επικίνδυνα παιχνίδια, έκανα μια μικρή αναφορά, δεν ξέρω που θα πάει αυτό με τις ΑΟΖ και τα αέρια. Να συνδέσουμε την πάλη μας λέω εγώ ενάντια στο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στους αφεντάδες που γέμισε η χώρα μας από τέτοιους, αλλά επικίνδυνοι, περισσότερο επικίνδυνοι είναι οι υποτακτικοί τους, οι δούλοι τους εδώ πέρα, και αναφέρομαι στα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και όλων των παρατρεχάμενών τους. Κι ερχόμαστε στο μεγάλο στοίχημα: σήμερα ζητιέται να οργανώσουμε την πάλη μας, ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, έχει πολλά να μας διδάξει, ας σκεφτούμε. Κι εγώ λέω με αφορμή το επαίσχυντο αυτό νομοσχέδιο για την παιδεία το οποίο αναιρεί από τα παιδιά μας το δικαίωμα στη δωρεάν εκπαίδευση και στη δημοκρατία με την κατάργηση του ασύλου, να προβληματιστούμε και να οργανώσουμε ένα πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για να φωνάξουμε την αντίθεσή μας, όλοι γονείς και παιδιά, ότι διεκδικούμε το δικαίωμά μας στις σπουδές, στη δουλειά στις ελευθερίες.

9। Εγώ κουράζομαι λίγο με όλες αυτές τις πολιτικές κουβέντες, όλοι ξέρουμε τι περνάμε, δεν φανταζόμαστε τι μπορεί να μας συμβεί αλλά ας είμαστε και αισιόδοξοι ότι θα συμβούν και καλά πράγματα. Εγώ θα μιλήσω για μένα, είμαστε εδώ στην πλατεία, τώρα τρεις μήνες και κάτι προσπαθούμε κάτι ν’ αλλάξει και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Σ’ αυτό χρειαζόμαστε όμως όλοι μας, χρειάζεται μαζικότητα. Συμφωνώ μ’ έναν προηγούμενο ομιλητή ότι ίσως να μη χρειάζονται οι καθημερινές συνελεύσεις αλλά χρειαζόμαστε κάθε μέρα όλοι μας. Δεν βλέπω πως αλλιώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Η γνώμη όλων για το τι πρέπει να κάνουμε είναι απαραίτητη, η πλατεία έχει δώσει κάποιους δρόμους γι’ αυτό μέσα από τις ομάδες που κάνει. Υπάρχει η συντονιστική ομάδα, ο ρόλος της συνοπτικά είναι να συντονίζει τι θα γίνεται κάθε μέρα, τι δράσεις θα κάνουμε, να έχει τ’ αυτιά της ανοιχτά και ν’ ακούει τις διαθέσεις του κόσμου και να μαζεύει αυτά που λέγονται στα πρακτικά. Χρειαζόμαστε όλοι, μπείτε στις ομάδες, πείτε τη γνώμη σας, τις ιδέες σας για δράσεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα να ερχόμαστε εδώ και να λέμε τα ίδια και τα ίδια, πόσο υποφέρουμε και τι μας έχουν κάνει. Θα κυκλοφορήσει ένα χαρτί για να δηλωθούν συμμετοχές στη συντονιστική ομάδα της εβδομάδας που μπαίνει. Είναι απαραίτητο αυτό. Υπάρχουν και άλλες ομάδες στην πλατεία, υπάρχει η ομάδα τύπου η οποία βγάζει το περιοδικό «ΠΛΑΤΕΙΑ» όπου συγκεντρώνονται ειδήσεις που δεν λέγονται στα κεντρικά ΜΜΕ, μαζεύουμε τη λεγόμενη αντιπληροφόρηση. Χρειάζονται άνθρωποι όμως και γι’ αυτήν την δουλειά. Μπείτε στην ομάδα. Είναι επίσης στα σπάργανα η ομάδα ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΧΡΟΝΟΥ έχει σκοπό να γίνονται ανταλλαγές υπηρεσιών χωρίς τη διαμεσολάβηση χρημάτων. Χρειάζεται τη βοήθεια όλων μας και ιδέες. Υπάρχει το συσσίτιο που λειτουργεί καθημερινά. Μαγειρέψτε γι’ αυτό, βοηθήστε στη διανομή. Επιλέξτε να συμμετέχετε ενεργά στις δράσεις της πλατείας. Ο καθένας από εμάς είναι σημαντικός.

10। Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι για το συντονιστικό της εβδομάδας που μπαίνει πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχουν νέα άτομα. Χρειαζόμαστε καινούργιες ιδέες γιατί από εδώ και στο εξής οι εξώστρεφες δράσεις θα πυκνώνουν. Τα άτομα του συντονιστικού πρέπει να εναλλάσσονται κάθε βδομάδα για να υπάρχει μια πολυποίκιλη δράση.

11। Ένα σχόλιο μόνο: Σήμερα είχε επέτειο το ΠαΣΟΚ για τα 37 χρόνια της ίδρυσής του. Η απάντηση στην ελευθερία και σε όλο αυτό το εγχείρημα που κάποιοι άνθρωποι ξεκίνησαν πριν 37 χρόνια το που έχει καταλήξει το βλέπουμε και συγκεκριμένα το βλέπουμε στο Σύνταγμα όπου τα ΜΑΤ έριξαν καπνογόνα για να αδειάζει ο δρόμος. Αυτοί που σήμερα μιλάνε για τα οράματα της 3ης του Σεπτέμβρη δείχνουν για άλλη μια φορά το πιο στυγνό τους πρόσωπο καταλύοντας το σύνταγμα στερώντας το δικαίωμα στους ανθρώπους να συναθροίζονται. Νομίζω ότι αυτός ο χειμώνας θα είναι πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, ακριβώς επειδή υπήρχε και ο προηγούμενος. Σ’ αυτή την κατάσταση θα συμφωνήσω με το σύνθημα: αγώνας – αγώνας – αγώνας, αλλά θα έλεγα ότι ο αγώνας είναι πιο επιθετική κίνηση, υπάρχει και μια πιο αμυντική για να επιβιώσουμε που είναι: αλληλεγγύη – αλληλεγγύη – αλληλεγγύη, οι δράσεις αλληλεγγύης, το συσσίτιο, η τράπεζα χρόνου. Αν ο αγώνας αλλάξει τους συσχετισμούς και ανατρέψει την κυβέρνηση η αλληλεγγύη θα σώσει πάρα πολύ κόσμο μεταξύ των οποίων κι εμάς τους ίδιους.

12। Νομίζω ότι η δεύτερη φάση των πλατειών ξεκινάει από άποψη αντικειμενικών συνθηκών με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Την εμπειρία που αποκομίσαμε αυτούς τους τρεις μήνες, τον συνεκτικό ρόλο που παίξαμε μεταξύ των κινημάτων μπορούμε να τον έχουμε σαν παρακαταθήκη στο εγγύς μέλλον στους αγώνες που θα βγούνε. Όσο περνάει από το χέρι μας, χωρίς να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρομε τα πάντα, να προσπαθήσουμε να μην έχουν τις αδυναμίες που είχαν οι προηγούμενοι αγώνες. Είπαν και άλλοι για το συντονισμό των αγώνων. Μπορούμε αντί να κάνουμε εκκλήσεις από εδώ, να πάρουμε πρωτοβουλίες. Μία τέτοια πρωτοβουλία είναι να πάμε μαζικά στα σχολεία μ’ ένα γράμμα που θ’ απευθύνεται στην πρωτοβάθμια, την δευτεροβάθμια, στις διευθύνσεις όπου θα τους καλούμε σε κοινό, παρατεταμένο αγώνα. Μία άλλη κίνηση είναι την επόμενη Πέμπτη 8 του μήνα υπάρχει κάλεσμα από το συντονιστικό των καταλήψεων για πανεκπαιδευτική ημέρα δράσης. Μπορούμε κι εμείς να καλούμε σ’ εκείνη την ημέρα και το επόμενό μας ραντεβού είναι αντικειμενικά η Δ.Ε.Θ. το επόμενο Σάββατο στις 10 Σεπτεμβρίου. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εμάς θα ήθελαν να είναι εκεί με την έννοια ότι τα κεντρικά πολιτικά γεγονότα είναι σημεία αναφοράς, όπως ήταν οι 28/29 Ιουνίου. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε εκεί αλλά μπορούμε να μετατρέψουμε όλες τις πλατείες της Ελλάδας σε πανελλαδική ημέρα δράσης. Μπορούμε όλοι στις 10 του μήνα να κατέβουμε στις 12 η ώρα να κατέβουμε στις πλατείες για συγκέντρωση και κινητοποίηση. Ένα τεχνικό ζήτημα είναι ότι έχουν στείλει όλες τις διμοιρίες στη Θεσσαλονίκη για ν’ αντιμετωπίσουν τν εχθρό - λαό. Μ’ αυτή την έννοια τους χαλάμε λίγο τη σούπα, αν κατέβουμε σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας μην ξέροντας πώς να ταξινομήσουν τις δυνάμεις τους και πώς να αντιμετωπίσουν τον εχθρό - λαό. Αυτές οι δράσεις για την επόμενη βδομάδα και αν καταφέρουμε να τις υλοποιήσουμε θ’ αποτελούν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια κουβέντα για τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε στην πλατεία το προηγούμενο διάστημα, όταν αντικειμενικά είχε αρχίσει να φθίνει. Νομίζω ότι μόνο η ανάγνωση της ιστορίας των κινημάτων θα μας δείξει ότι κανέναν κίνημα δεν είναι συνεχές, δεν έχει ευθύγραμμη ανοδική πορεία η οποία καταλήγει νομοτελειακά στην κατάκτηση του όποιου στόχου. Έχει φάσεις πλημμυρίδας και άμπωτης. Δεν χρειάζεται λοιπόν ούτε να το ρίξουμε στην ψυχανάλυση, ούτε ν’ αυτομαστιγωνόμαστε. Το σημαντικό είναι ότι ξεκινάμε ξανά με περισσότερη δύναμη και τόλμη, με περισσότερες ιδέες. Ακόμα και όσοι δεν ήρθαν το προηγούμενο διάστημα ευπρόσδεκτοι είναι εδώ, αυτό ήταν εξάλλου το χαρακτηριστικό της πλατείας, δεν ζητήθηκε ποτέ πιστοποιητικό αγωνιστικότητας. Και αύριο να το αντιληφθεί κάποιος, εδώ είναι η θέση του και όχι να ρωτάμε πού ήσουν όλο το προηγούμενο διάστημα ή όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Ο καθένας εκφράζεται περισσότερο ή λιγότερο στο ένα σύνθημα ή στο άλλο, αν συμφωνεί όμως σ’ αυτό το πλαίσιο δράσης είναι ευπρόσδεκτος να έρθει. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί σε δράσεις και ας αφήσουμε την ψυχανάλυση.

13. Σάββατο 12 η ώρα εδώ με πανό για συγκέντρωση και διαδήλωση κατά τη διάρκεια της Δ.Ε.Θ. Να είμαστε μαζικοί. Σε ό,τι αφορά το συντονισμό μας με το φοιτητικό κίνημα μπορούμε την Πέμπτη 8 Σεπτέμβρη, ημέρα πανελλαδικής πανεκπαιδευτικής δράσης να πάμε σ’ ένα κομβικό σημείο, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια και να κάνουμε μία παράσταση διαμαρτυρίας ή μία κατάληψη, όπως θελήσουμε. Επίσης αναφέρθηκε η Τρίτη, μετά τη συνέλευση του συντονιστικού των φοιτητών να μαζευτούμε εδώ και να συζητήσουμε για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο δράσεων.