Κάποτε είχα γράψει πως οι φίλοι μου γέρασαν.
Οι φίλοι μου πέθαναν.
Είχα μιλήσει για δασκάλους πεθαμένους.
Οι δάσκαλοι μου χώμα πια.
Κάποτε είχα μιλήσει για αγάπη
μα δεν ήξερα ν΄ αγαπώ.
Είχα φωνάξει δυνατά πως θέλω να ζήσω.
Η ζωή μου ρυτίδωσε.
Κάποτε είχα γράψει ένα ποίημα για σένα.
Το ποίημα μου ξεχάστηκε.
Είχα κοιτάξει βαθιά στην καθαρή ματιά σου.
Τα μάτια σου τυφλά. Στέγνωσε το δάκρυ.
Κάποτε ένιωσα την προδοσία στο κορμί μου.
Ο προδότης ήμουν εγώ.
Κάποτε σας συστήθηκα και σας είπα ότι είμαι εγώ.
Τώρα σας λέω πως είμαι ο κανένας.
(βραβείο ποίησης στο 22ο παγκόσμιο Συνέδριο ποιητών)
Οι φίλοι μου πέθαναν.
Είχα μιλήσει για δασκάλους πεθαμένους.
Οι δάσκαλοι μου χώμα πια.
Κάποτε είχα μιλήσει για αγάπη
μα δεν ήξερα ν΄ αγαπώ.
Είχα φωνάξει δυνατά πως θέλω να ζήσω.
Η ζωή μου ρυτίδωσε.
Κάποτε είχα γράψει ένα ποίημα για σένα.
Το ποίημα μου ξεχάστηκε.
Είχα κοιτάξει βαθιά στην καθαρή ματιά σου.
Τα μάτια σου τυφλά. Στέγνωσε το δάκρυ.
Κάποτε ένιωσα την προδοσία στο κορμί μου.
Ο προδότης ήμουν εγώ.
Κάποτε σας συστήθηκα και σας είπα ότι είμαι εγώ.
Τώρα σας λέω πως είμαι ο κανένας.
(βραβείο ποίησης στο 22ο παγκόσμιο Συνέδριο ποιητών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου