Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τον ρόλο και τον λόγο της πλατείας; Αποτελεί η πλατεία την πρωταγωνίστρια δύναμη απέναντι στην μνημονιακή λαίλαπα, την κρίση του καπιταλισμού; Ποιοί αποτελούν την πλατεία; Ερωτήματα που μας προβληματίζουν αλλά όχι αδύνατο να απαντηθούν.
Αυτοί που αμφισβητούν... την πλατεία είναι οι ίδιοι που στην αρχή του κινήματος την χαρακτήριζαν ως απολίτικη, ότι είναι διαφορετική σε σχέση με το απεργιακό κίνημα και γενικώς την παρουσίαζαν ως ένα άκακο κι ακίνδυνο... ιβέντ του φέισμπουκ. Και μιλάμε για τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια-φερέφωνα τύπου Πρετεντέρη και τους καθεστωτικούς πολιτικούς. Μιλάμε για το πολιτικό σύστημα (και όλους τους θεσμούς του) που χτύπησε το σύνολο των απεργών στις πρόσφατες απεργίες και προσπάθησε σε αγαστή συνεργασία αστυνομίας-φασιστών να ανακαταλάβει το Σύνταγμα για χάρη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικα.
Το πλατειακό κίνημα, γιατί αποτελεί πια ένα από τα επιμέρους κινήματα, απέδειξε μέσα στις 40 ημέρες ζωής του όχι μόνο τα αντιμνημονιακά αντανακλαστικά του αλλά κατάφερε να συνδεθεί με τους απεργιακούς αγώνες της τελευταίας χρονιάς, τις ανταρσίες της βάσης κόντρα σε γραφειοκράτες και κυβερνητική (γκαιμπελική!) προπαγάνδα ...ζητώντας απεργίες διαρκείας και προχωρώντας σε συμπαράσταση στους απεργιακούς χώρους (ΔΕΗ). Αντιμετωπίζει τους φασίστες δυναμικά - παλεύει απο κοινού με τους μετανάστες αδελφούς μας, στέκεται αλληλέγγυα στις αραβικές επαναστάσεις, αγωνίζεται για την πλεύση των πλοιαρίων προς τη Γάζα!
Το παράδειγμα της πλατείας Ταχρίρ που μας εμπνέει, έριξε το σαραντάχρονο καθεστώς Μουμπάρακ με αυτόν ακριβώς τον τρόπο! Μόνο με αυτό τον τρόπο η πλατεία μπορεί να έχει ρόλο στις εξελίξεις και μόνο κατανοώντας (και το έχει καταλάβει και το παλεύει) ότι με συντονισμένο κι οργανωμένο αγώνα όλων απεργών-πλατειακών-ανένταχτων-οργανωμένων-αντιρατσιστών-συνδικαλιστών βάσης-κινημάτων πόλης μπορεί να συνεχίσει τον αγώνα της!
Και μην ξεχνάμε... μεγαλύτερη συνεισφορά της πλατείας απ' αρχής είναι ότι κατέβηκε και νέα πολιτικοποίηση στους δρόμους και η συνέλευση, η πολιτική ζήμωση έγινε κτήμα όλων!
Ούτως ή άλλως, διαφορές υπάρχουν (ιδεολογικές) και δεν χάνονται αν τις κρύβουμε... Αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή ταξική μας καταγωγή και το ταξικό ...μίσος μας απέναντι στους αστούς. Η λύση πρέπει να είναι συνολική - η ανατροπή του συστήματος τους, της εκμετάλευσης της εργατικής μας δύναμης - και μόνο με αιτήματα για διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών με εργατικό έλεγχο και γενικές απεργίες διαρκείας θα τους σαρώσουμε!
Μόνο έτσι η πλατεία ως μέρος της εργατικής τάξης μπορεί να αναδειχθεί πρωταγωνίστρια των αγώνων... αφού η εργατιά αποτελεί την μόνη δύναμη ανατροπής!
Venceremos!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου