Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Μια ιστορία, όχι σαν όλες τις άλλες, από Νατάσα Ε.

Γεια σας, είμαι η Γκάλι από το Γκαλάντριελ, και δεν έχω πολλά κοινά στοιχεία με σας (τους αγανακτισμένους). Ή ίσως πάλι να έχω και πολλά. Δεν ξέρω. Θα ήθελα να σας πω την ιστορία μου, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να σας εμπνεύσει, (και γιατί έμαθα ότι σε αυτήν την πλατεία όλοι δικαιούνται να πάρουν το λόγο). Είμαι πολύ μικρή, ενός μηνός αν δεν κάνω λάθος, και συγχωρείστε μου τα όποια λάθη. Λοιπόν.
Μέχρι και χθες ζούσα στην άκρη ενός μεγάλου για μένα φαραγγιού, μαζί με άλλες άγριες γάτες. Η ζωή μας δεν ήταν καθόλου εύκολη εκεί. Καθημερινά έπρεπε να αγωνιζόμαστε και να ανταγωνιζόμαστε αναμεταξύ μας για τα πλέον αυτονόητα στη ζωή. Λίγο νερό, λίγο φαγητό και λίγη συντροφιά. Πράγματα που άλλες γάτες, τα θεωρούν δεδομένα. Για μας στο φαράγγι δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ. Από ότι καταλαβαίνω, στη σύντομη ζωή μου εκεί, ποτέ δεν βρήκα τίποτα να με εκφράζει και να με γεμίζει. Ονειρευόμουν έναν άλλο κόσμο, όπου δεν θα χρειάζεται να αγωνίζομαι, να παλεύω από το πρωί ως το βράδυ για να επιβιώσω. Ένα κόσμο, όπου η ζωή μου θα ήταν πιο απλή, όπως πίστευα ότι θα 'πρεπε να είναι,  και έτσι εγώ θα μπορούσα να ασχοληθώ με σημαντικότερα πράγματα όπως είναι η ευτυχία, η ησυχία στην ψυχή μου, η ανάπαυλα από το καθημερινό άγχος. Οι άλλες γάτες στο φαράγγι, ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν όλες αυτές τις σκέψεις μου. Έχουν συνηθίσει τη ζωή στο φαράγγι και δεν μπορούν ούτε να φανταστούν ότι υπάρχει κόσμος άλλος, έξω από αυτό.  Ήμουν το απροσάρμοστο γατάκι του φαραγγιού.  Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, ότι δεν ξέρω τι λέω, κάντε σας παρακαλώ λίγη υπομονή να διαβάσετε την ιστορία μου μέχρι το τέλος.
Εχθές το απόγευμα, έπεσα πάνω σε μια παρέα, που ξεκίνησε να φεύγει από το φαράγγι έχοντας στην αγκαλιά της ένα γάτο λίγο μεγαλύτερο από εμένα. Από ότι πληροφορήθηκα, αυτός ο γάτος, όσες μέρες η παρέα ήταν εκεί, δεν τους είχε αφήσει λεπτό χωρίς να τους δείχνει πόσο πολύ ευχαριστιόταν την παρουσία τους, τη φροντίδα τους, και την εύκολη ζωή που του προσέφεραν για λίγο. Τους δήλωνε ξεκάθαρα ότι έτσι, ένοιωθε ευτυχισμένος. Και εκείνοι θεώρησαν καλό να τον πάρουν μαζί τους. Όταν όμως ήρθε η ώρα να φύγει από το φαράγγι, τον πλημμύρισε αβεβαιότητα και αγωνία. Αυτή ήταν η μόνη ζωή που είχε γνωρίσει, που πήγαινε τώρα, και αν για εκεί που ξεκίνησε δεν είναι καλά; Άρχισε να νοιώθει πως το γνώριμο, αν και αγώνας τεράστιος από μόνο του, του έδινε τη σιγουριά της βεβαιότητας και της προβλεψιμότητας. Η παρέα το κατάλαβε αυτό, και δεν ήθελε να τον πιέσει, σεβάστηκε την επιλογή του και τον άφησε ελεύθερο να ακολουθήσει την επιλογή του.
Εγώ ωστόσο, ήμουν κάτω από το χέρι που τον κρατούσε και έκλαιγα ασταμάτητα. Με παρεξήγησαν. Νόμιζαν ότι διαμαρτύρομαι γιατί παίρνουν μακριά τον φίλο μου, και στεναχωρήθηκαν και για μένα. Όταν τον άφησαν να φύγει περίμεναν πως θα τον ακολουθούσα. Δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Δεν είχαν καταλάβει ότι ο μόνος λόγος που διαμαρτυρόμουν ήταν, ότι εγώ είχα επιλέξει ξεκάθαρα τη ζωή που ονειρευόμουν να ζήσω, ενώ εκείνος όχι. Έπρεπε να πάω μαζί τους. Αλλά δεν μου δώσαν σημασία. Τουλάχιστον στην αρχή.
Κοίταξα μπροστά μου το φαράγγι. Δεν το είχα περπατήσει ποτέ μέχρι το τέλος του, και είχα πληροφορηθεί ότι είναι τόσο τεράστιο, που ίσως να μην έχει καν τέλος. Αλλά εγώ είχα αρχίσει να ονειρεύομαι. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Μια φλόγα είχε αρχίσει να καίει στην ψυχή μου. Πήρα μια γενναία απόφαση και είπα στον εαυτό μου: δεν πειράζει που αυτή η παρέα με αγνοεί. Δεν με νοιάζει όλος αυτός ο δρόμος που μπορεί να χρειαστεί να κάνω. Δεν ήξερα καν πόσος αυτός θα ήταν. Θα προσπαθούσα. Και μετά, βλέποντας και κάνοντας. Με αγνόησαν και τους αγνόησα και εγώ. Στάθηκα στα πόδια μου και έτρεξα από πίσω τους. Θα έφτανα στο τέλος, έστω και αν δεν με έπαιρναν ποτέ αγκαλιά. Θα περπατούσα όλο το δρόμο μόνη μου αν χρειαζόταν, αλλά θα προσπαθούσα.
Έβλεπα ότι η παρέα δεν πίστευε στα μάτια της. Με άφησαν χωρίς να με βοηθήσουν. Αυτός ήταν ένας άθλος που έπρεπε να κάνω μόνη μου. Αν ήθελα να φύγω από το φαράγγι στ' αλήθεια, γιατί άκουγα να σκέφτονται ότι ίσως  είμαι πιο ευτυχισμένη εκεί, θα έπρεπε να κάνω μια ηθελημένη προσωπική έξοδο. Αυτό έκανα, και νοιώθω πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Ακόμα και όταν κουραζόμουν, δεν το μετάνιωνα. Έκανα ένα διάλειμμα και μετά έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις να τους προλάβω. Τα κατάφερα! Έφτασα μέχρι το αυτοκίνητό τους. Μπήκα μέσα, και δεν το ξανασκέφτηκα δεύτερη φορά. Είχα καταφέρει να ζήσω το όνειρό μου. Ξάπλωσα σε μία γωνιά, δεν με ενόχλησαν ούτε μια στιγμή οι καινούριοι θόρυβοι που έκανε αυτό το… αυτοκίνητο, και κοιμήθηκα ήσυχα και ήρεμα. Το πρώτο βήμα είχε γίνει.
Από εχθές το βράδυ ζω μια ολοκαίνουρια πραγματικότητα. Σίγουρα έχει τα μειονεκτήματά της. Αλλά, ναι!!! Δεν ήμουν τρελή! Ο κόσμος που ονειρευόμουν υπάρχει στα αλήθεια. Αυτός ο κόσμος που ο περιττός κόπος για τα πλέον απλά πράγματα στη ζωή, είναι παρελθόν. Και δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου! Παίζω ασταμάτητα, χοροπηδάω, έχω το φαγητό και το νερό μου σε μια γωνία, κοιμάμαι συχνά, και όποτε θέλω χάδια και στοργή, απλώς αυτά υπάρχουν! Η ψυχή μου είναι ήρεμη και αυτό φαίνεται σε όλα μου! Δείχνω κι εγώ με τη σειρά μου την ευγνωμοσύνη μου με όποιο τρόπο ξέρω και μπορώ! Επιτέλους τώρα, έχω το χρόνο να ασχοληθώ με δύο πιο σημαντικά πράγματα. Να ανακαλύψω ποια είμαι εγώ και ποια είναι η ζωή που γεννήθηκα να ζήσω.
Αυτά είχα να μοιραστώ μαζί σας. Δεν ξέρω αν βρίσκεται κάτι σε αυτά που σας αντιπροσωπεύει. Θα ήθελα μόνο να τονίσω κλείνοντας, πως τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε γίνει, αν περίμενα κάποιον να με βγάλει από το φαράγγι. Από ότι κατάλαβα δεν θα το είχαν κάνει ποτέ, ούτε καν αυτή η παρέα που τόσο με είχε συμπαθήσει, γιατί δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Βγήκα από εκεί, γιατί πήρα μια απόφαση, στάθηκα στα πόδια μου, και έτρεξα μέχρι τέλευταία στιγμή προς τα εκεί που πίστευα ότι κρύβεται το όνειρό μου.
Είμαι υπαρκτό πρόσωπο, αυτή είναι η ιστορία μου, και είναι ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΗ.

Φιλικά,
Γκάλι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου