Το ακούω σχεδόν από όλους: να καταλήξουμε σε αιτήματα. Να βάλουμε πολιτικούς στόχους. Να ξέρουμε τι ζητάμε. Μια σχεδόν δαιμονική βιασύνη συγκεκριμενοποίησης της "αγανάκτησής" μας, μια βιασύνη να αποκτήσει προοπτική το νεογέννητο κίνημα, να τρέξει πάνω σε έναν σίγουρο, ευθύ δρόμο, με τέρμα... με τέρμα?
Αν στ' αλήθεια πιστεύουμε ότι το πρόβλημά μας είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις και αιτήματα, ας μην ανησυχούμε: αναλαμβάνω εγώ να σας φέρνω κάθε μέρα ένα κατεβατό επεξεργασιών, προτάσεις και λύσεις επί παντός επιστητού. Είμαι πολύ καλός στην έκθεση ιδεών, 19 και 6 είχα γράψει στις πανελλαδικές! Αλλά -για να σοβαρευτώ λίγο- δεν χρειάζεται κιόλας. Υπάρχουν άφθονες προτάσεις και επεξεργασίες από πολιτικά κόμματα, επεξεργασίες που έχουν γίνει από επιστήμονες με μεγάλη μόρφωση και εμπειρία. Ορισμένες από αυτές είναι πολύ πρωτοποριακές και σοβαρές, όπως πχ των οικολόγων πράσινων και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το ΚΚΕ, δεν πάει πίσω σε επεξεργασίες. Γιατί τότε αυτά τα κόμματα τόσα χρόνια, δεν έχουν καταφέρει τίποτα, δεν έχουν κατορθώσει να εμπνεύσουν και να ενώσουν τον Ελληνικό λαό? Γιατί σήμερα είμαστε στις πλατείες και μάλιστα φωνάζουμε ότι δεν θέλουμε τα κόμματα?
Πολύ απλά, γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν προτάσεις, ιδέες, επεξεργασίες. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε κόμμα λεει: ακολουθήστε με, δώστε μου την εξουσία και γω θα σας σώσω. Εμείς όμως λέμε: θα σωθούμε μόνοι μας. Εμείς, χωρίς καθοδηγητές.
Για να γίνει αυτό, δεν είναι τα συνθήματα και οι ιδέες που λείπουν, που θα μας δώσουν δύναμη. Αν βιαστούμε να καταλήξουμε -με διχαστικές ψηφοφορίες και αμφίβολες διαδικασίες- το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι οι μισοί από εμάς να πάμε σπίτια μας. Αυτό που θα μας δώσει δύναμη θα είναι το να καταλάβει ο ένας τον άλλο. Ο καθένας μας είναι εδώ για το δικό του λόγο, αλλά πόσο νοιάζεται για πιο λόγο είναι εδώ ο διπλανός του? Πόσο σέβεται τα προβλήματά του, τις απόψεις του, τα όνειρά του? Πόσο θέλει πραγματικά να τον ακούσει και να τον καταλάβει?
Ο δημοκράτης μέσα μας είναι το πρώτο ζητούμενο. Να ακούσουμε, να μάθουμε, να καταλάβουμε τον άλλον. Τον χθες ξένο, τον σήμερα συναγωνιστή, τον αύριο σύντροφο. Τότε, μόνο τότε, όταν το δικό μας αίτημα θα είναι για το δικό του πρόβλημα και το δικό του σύνθημα για το δικό μας όνειρο, η δύναμή μας θα είναι ανυπέρβλητη. Και κανείς δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει. Αλλά, μόνο τότε.
Αν στ' αλήθεια πιστεύουμε ότι το πρόβλημά μας είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις και αιτήματα, ας μην ανησυχούμε: αναλαμβάνω εγώ να σας φέρνω κάθε μέρα ένα κατεβατό επεξεργασιών, προτάσεις και λύσεις επί παντός επιστητού. Είμαι πολύ καλός στην έκθεση ιδεών, 19 και 6 είχα γράψει στις πανελλαδικές! Αλλά -για να σοβαρευτώ λίγο- δεν χρειάζεται κιόλας. Υπάρχουν άφθονες προτάσεις και επεξεργασίες από πολιτικά κόμματα, επεξεργασίες που έχουν γίνει από επιστήμονες με μεγάλη μόρφωση και εμπειρία. Ορισμένες από αυτές είναι πολύ πρωτοποριακές και σοβαρές, όπως πχ των οικολόγων πράσινων και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το ΚΚΕ, δεν πάει πίσω σε επεξεργασίες. Γιατί τότε αυτά τα κόμματα τόσα χρόνια, δεν έχουν καταφέρει τίποτα, δεν έχουν κατορθώσει να εμπνεύσουν και να ενώσουν τον Ελληνικό λαό? Γιατί σήμερα είμαστε στις πλατείες και μάλιστα φωνάζουμε ότι δεν θέλουμε τα κόμματα?
Πολύ απλά, γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν προτάσεις, ιδέες, επεξεργασίες. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε κόμμα λεει: ακολουθήστε με, δώστε μου την εξουσία και γω θα σας σώσω. Εμείς όμως λέμε: θα σωθούμε μόνοι μας. Εμείς, χωρίς καθοδηγητές.
Για να γίνει αυτό, δεν είναι τα συνθήματα και οι ιδέες που λείπουν, που θα μας δώσουν δύναμη. Αν βιαστούμε να καταλήξουμε -με διχαστικές ψηφοφορίες και αμφίβολες διαδικασίες- το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι οι μισοί από εμάς να πάμε σπίτια μας. Αυτό που θα μας δώσει δύναμη θα είναι το να καταλάβει ο ένας τον άλλο. Ο καθένας μας είναι εδώ για το δικό του λόγο, αλλά πόσο νοιάζεται για πιο λόγο είναι εδώ ο διπλανός του? Πόσο σέβεται τα προβλήματά του, τις απόψεις του, τα όνειρά του? Πόσο θέλει πραγματικά να τον ακούσει και να τον καταλάβει?
Ο δημοκράτης μέσα μας είναι το πρώτο ζητούμενο. Να ακούσουμε, να μάθουμε, να καταλάβουμε τον άλλον. Τον χθες ξένο, τον σήμερα συναγωνιστή, τον αύριο σύντροφο. Τότε, μόνο τότε, όταν το δικό μας αίτημα θα είναι για το δικό του πρόβλημα και το δικό του σύνθημα για το δικό μας όνειρο, η δύναμή μας θα είναι ανυπέρβλητη. Και κανείς δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει. Αλλά, μόνο τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου